Ας μην γελιόμαστε.

ο καθένας με τις σφαίρες του.

ο καθένας στον δικό του πόλεμο.

καμιά φορά

σταματάμε τα διερχόμενα

τουριστικά λεωφορεία

και ζητάμε παυσίπονα

από τους επιβάτες.

για μιαν αναμνηστική φωτογραφία

μας χαρίζουν

ακόμη και τον πυροσβεστήρα.

ύστερα

μας επιτρέπουν να πεθάνουμε

ανενόχλητοι.

αυτός ο ήλιος που δε δύει

δεν είναι ήλιος.

είναι τα καντήλια μας,

της λύπης το αργό πετρέλαιο

που φλογίζει

τους μακρείς λαιμούς των φουγάρων.

αυτό το ναυάγιο

που μισοκοιμάται στο ένα πλευρό

δεν είναι ναυάγιο.

είναι το σπασμένο σου γόνατο,

το δεξί μου δάχτυλο

το ακρωτηριασμένο

κι αυτές οι σελίδες οι λευκές

πάνω στο σεντόνι

κάποιας ζωής χαμένα επεισόδια,

ανέκδοτες των ονείρων

στιχομυθίες.