Έτσι λοιπόν το μπούλο.
Ώρα να φτύσω καπνό
να ξεράσω το τζιν που έμαθα στα σαράντα
να χτίσω ένα κομμάτι σπίτι
να κόψω ένα πακέτο κρέας
να ξεκινήσω πάλι απ’ την αρχή
να μάθω να ξανακάνω για να ξεκάνω
να γίνω μια έρημη λάμπα
που φωτίζει αργά τη νύχτα στα πεζοδρόμια
σαν κατηφιασμένα αγοροκόριτσα τα `χουν διαβεί
παλεύοντας να ξεχωρίσουν το ταίρι τους
απ’ τη μια μεριά στην πάλη.

Και όταν ο παλιόπουστας ο Μπάροουζ
μου σέρνει το σάλιο στ’ αυτί με τη παρακάτω ατάκα
να μου κοπεί το χέρι αν ξαναγράψω
"το λήξαμε λαθραία, το μπούλο στην παρέα”
στο μαντήλι με τα αδάγκωτα γινάτια.
Κάνε καφέ λοιπόν βροχή
στη κούπα που άλλοι πίνουν σούπα
και χτύπα τη κωλόπορτα μέχρι ν’ ανησυχήσουν.

Ψιτ
ψιτ
γκαπ γκουπ
τοκ τοκ
τσιριμπιμ
τσιριμπόμ.

Για κοίτα τι ημερολόγιο έχει το ποίημα για σήμερα;

Include me out of your "we”.