Ξεκινώ από σένα που έχεις παίξει με το χρόνο μου
Που μου έχεις προσφέρει μόνο ένα τοπίο με ματωμένες πολυθρόνες
Καταλήγω στα μέρη όπου είχες κρατήσει τους γοφούς μου
και κρατώ από πάνω τεντωμένο ένα σεντόνι από άστρα για
να μη σε δω

Ξεκινώ από σένα που κρατάς στο όνειρό μου το στήθος μου
Περιμένω ένα φύλλο να σαλέψει, ούτε καν να πέσει
Καταλήγω στο πρόσωπο μιας βιτρίνας με σπασμένο το τζάμι
και υποθάλπω εικόνες θολές που τους αντιστάθηκα χρόνια με
κάθε είδους όπλο και στρατό

Ξεκινώ απ’ τα μάγουλά σου που δαγκώνω στον ύπνο μου
από σένα που χαρτογραφείς το όνειρο
και υποσκάπτεις το στέμμα μου
γιατί έμενα μόνη με σένα όταν θύμωνες
γιατί σε υπηρέτησα πρωί βράδυ με ακούραστο χέρι
για να καταλήξω σε σένα που
δεν υπέκυψες ποτέ και δεν νικήθηκες
Δειλά ξεκινώ από σένα
και δεν βλέπω τέλος ή αρχή
μόνο το χορό του φόνου, τον κύκλο του αίματος στην πετσέτα
μου μια από τις λίγες μας νύχτες