Δανείζομαι τους ακατάληπτους συνειρμούς
στις πιο χαρμόσυνες εκλάμψεις φεγγαριού
στο σκουριασμένο ουρανό των ματιών σου
όπως τα μικρά παιδιά μιμούνται γελώντας
όποιον προσπαθεί να μιλήσει με το βλέμμα
όταν στομώνει απ΄τον καπνό του τσιγάρου.

Έφυγαν χωρίς επιστροφή τα καλοκαίρια μου
τόσο απίστευτα όμορφα που κύλησε η ζωή
στα μέτρα των δυνατοτήτων μου πατέρα
ερήμην και άθελά μου χωρίς το στήριγμα
απ΄τις καμπύλες της ατυχίας που κρύφτηκε
πίσω απ΄τα δακτυλικά σου αποτυπώματα.

Επιμένοντας να ακολουθώ τα βήματα σου
κάθε χιλιοστό συνειδητοποιώ πως βρέθηκα
στην ίδια διαδρομή που κάνουν όλοι αυτοί
που δεν πιστεύουν σε κανένα και σε τίποτα
που μόνο με τη βία του μυαλού κερδίζουν
τις λίγες στιγμές που δύσκολα θα ξεχάσουν.

Ανατριχιάζω στον εξευτελισμό του θανάτου
και σε ζηλεύω μεθυσμένος στα τρισάθλια
κωλόμπαρα με την απόγνωση του μη όντος
που έγινε ο γιος που δεν περίμενες να γίνω
και ο μέτριος ποιητής που έγινα πέφτοντας
στην γκρίζα άβυσσο που όλο θα μας χωρίζει.

Αίμα εσύ του άγνωστου μου εγώ να τρέχει
στις αρτηρίες σαν την ευνουχισμένη κραυγή
στα παιδικά μου μοιρολόγια που επίτηδες
ακούγεται με φάλτσο απ΄τη πρώτη κιόλας
απότομη στροφή απ΄το στερνό ζεμπέκικο
που χορεύει σαν σβούρα η καρδούλα μου.