Ονειρευόμουν
πως πετούσα
κι ας ήμουνα δεμένη με τη γη
Στο στενό σπίτι
τότε που δε μιλούσαμε
τότε που δεν μπορούσαμε
Όμως ζούσαμε
τόσο ανθρώπινα
με μόνη συντροφιά
τη λυγερή φωτιά που τρέκλιζε στη μέση
Το κοντινότερο μυστήριο
εσύ
ανώτερος απ’ αυτούς που θέλησες να φτάσεις
αν και είχες όπλα ταπεινά
τη βαριά σου αγάπη
μεσ’ στη βαριά σιγή
Μια νύχτα είπες να ρίξουμε
το φόβο στη φωτιά
και τις φτερούγες
τό κάνες δύσκολο για μένα να μισώ
κ; ενώ όλοι γύρω μάς κοιτούσαν
ξαφνιασμένοι
εμείς
αδιάφοροι μαζί
υπολογίζαμε
πόσο κρύα θα `ταν τ’ αστερία