Πες μου αλήθεια γιατί μ’ ακολουθείς;
Γιατί πατάς στα βήματά μου;
Γιατί μετράς τον ίσκιο που φορώ
σα βγαίνω να περπατήσω στον κόσμο μου;
Το μετέωρο βήμα σου ακούγεται ως τα σπλάχνα μου.
Σμίγεις με τους ίσκιους των φύλλων
και σαν αγγέλου τίναγμα
προσγειώνεσαι στην καρδιά μου.
Παίζεις με το φως των αστεριών
περιπαίζοντας την πίστη της σελήνης
στο πρωινό ξημέρωμα.
Θροΐζεις πίσω από το νου μου, αέρας πλάνος,
φυλλορροώντας τις υποσχέσεις
που αθετείς εν τω άμα.
Μ’ αγαπάς, μου λες.
Γιατί, ωστόσο, σα σε ζητώ πάντα λείπεις;