Στην αυγή του κόσμου
κοιτάζω κι εγώ σαν τον κλέφτη
ν’ αρπάξω κάτι απ’ το σκοτάδι
Αυτό είναι για μένα το φως
Περπατητής σ’ έρημες παραλίες
κάτω από το αχνό κάλυμμα του φεγγαριού
με το ρυθμικό χτύπημα του αφρού πάνω στην καρδιά μου,
ξεπλένω κάθε νύχτα τα λάθη μου
Πόσο με κουράζει ο ήλιος!
Πόσο με πονάνε τ’ ακούσματα!
Καμιά βάρκα δεν είναι ικανή να με ταξιδέψει στα πέλαγα
Είμαι εδώ βιδωμένος στ’ ακροθαλάσσι
ανάμεσα στην άμμο και στο νερό
Τα πόδια μου βουλιάζουν στ’ απύθμενα βάθη
μιας δικαιολογημένης πρόφασης
Κι όμως, κάπου στον ορίζοντα,
ακροβατεί η επιθυμία μιας βάρκας
να κάνει ταξίδι…