Να διαβάζεις ποιήματα από σερβιτόρες
χαράματα σε μακελεμένη άσφαλτο
να κατουράς στο παντελόνι σου
απ’ τον πόνο δίχως σάρκα να σε βολτάρει
να παίρνεις τηλέφωνο το Γιάννη
σε ξενοδοχείο στην Ομόνοια στις 4 το πρωί
και να του λες `γαμώ η σένα η τους beat"
να ακούς με τον Ίκαρο το Love Sick του Dylan
εκατομμύρια ζωές για μια βραδιά
κ’ ύστερα να αναποδογυρίζεις τραπέζια
να κάθεσαι με τον Νίκο στη Θησέως
πάνω από ένα συνεργείο
χαροπαλεύοντας με βλέμματα
σαλτάροντας μαζί του σε ένα ακραίο μακελειό
να σε συλλαμβάνουν με τη Τάνια στη Θεσσαλονίκη
για εμπόριο ερωτευμένων και `σεις να χορεύετε
τη Μπαλάντα του κυρ’ Μέντιου
να κάθεσαι στο καφενείο ενός χωριού
έξω απ’ την πόλη χειμώνας με παππούδια
πίνοντας μπίρες άγνωστος και τρελός
σκεπτόμενος μέχρι να χτυπήσει η καμπάνα του Αγίου Αντρέα
τα μεθυσμένα φιλιά μέσα στ’ αμάξι που σου χαρίστηκαν απ’ το κορίτσι
και να πίνεις επί ένα διήμερο χωρίς σταματημό
ουίσκι για πρωινό μαζί με έναν μπάρμαν-δικηγόρο
να κάθεσαι στις τέσσερις εποχές – χιλιόμετρα βροχές
με την Έλενα και να μιλάτε δίχως φιλιά
για τις μαρκαρισμένες τράπουλες που μοίρασαν πάνω σας.

Να ξεκινάς με τη Γιώτα μια ιστορία
που όμοιά της δεν υπήρξε
και το τελευταίο κεφάλαιο να είναι εκτός αυτού του κόσμου
να σου αγοράζει ο πατέρας ένα μπουκάλι ουίσκι
όταν είσαι μια χώρα μακριά
και να θυμάσαι τις ιστορίες απ’ την οικοδομή
και τα μεθύσια του με το Κοεμτζή
μέσα σε ορμητήρια διασκέδασης αλλοτινών δεκαετιών
να ξυπνάς με τη σκέψη πως ο Βάσος
θα πέσει στις ρόδες ενός αμαξιού
λίγο πιο έξω απ’ τη πλατεία
και να θες να περπατήσεις δίπλα του
σ’ αυτή τη άκληρη πορεία
να θερίζει ο Χρήστος απ’ τα ψηλά
να τον ομοιώνεις με τον Jeffrey Lee Pierce
σ’ εκείνη την εικόνα με την καραμπίνα στο χωράφι
και να σκέφτεσαι πως είναι ο μόνος
που θα την βγάλει καθαρή τελικά
να κυνηγάς το Βασίλη σε παγκόσμια μέρα ποίησης
μέσα σε μπουρδελοχώρο γιορτής – αυτής
και να τον πηγαίνεις καροτσάκι σαν χουλιγκάνος
να τρομοκρατείς τους περαστικούς
να πλακώνεσαι με κατά φαντασίαν αναρχικούς
και να βάζεις στοίχημα τη ζωή σου
στη Πλατεία Βικτωρίας κατουρώντας
σ’ ένα τηλεφωνικό θάλαμο
λίγα μέτρα μακριά από
αφηνιασμένους Νιγηριανούς
ν’ αφήνεις το σώμα σύξυλο
να πέσει να λες το γαμημένο
να πέσει
κι ας μην ξανασταθεί
να μην θυμάσαι όλο το 2015
να σ’ έχει χαρακώσει το 2016
με τη λέξη `λεπίδα" στα μηνίγγια
και να σκέφτεσαι συνέχεια το Θάνο
βραδιάτικο στη Θεμιστοκλέους
15 χρόνια πριν
να `ρχεται από πίσω σου κρυφά
και να σου τραγουδάει το Μέρες Αργίας στο αυτί
δίχως να τον έχεις πάρει χαμπάρι.

Να γελάς με τα τρέμουλα στα πρωινά
όταν έπινες δυο κουτάκια μπίρα
για να κινήσεις για δουλειά
να θες να βάλεις στη Κυψέλη μια φωτιά
και να μένεις εκεί
μ’ έναν αναπτήρα η δυο ψοφόγατα στην αυλή
δεκάρα να μην δίνουν
και να ξημερώνει άλλο ένα πρωί
φτιάχνοντας ομοιοκαταληξίες από σκουριασμένο μέταλλο
με καθαρό πια το μυαλό
και καμία έκπληξη στο σώμα
να ψάχνεις μέσα σε αυτά να βρεις
μια κατακλείδα
με τα συκώτια σου να αλλάζουνε διάθεση
κάθε που σου ζυγώνουν τη καρωτίδα
και να τα παίρνουν στο κατόπι
όλα αυτά
ένα ζευγάρι σφυριά
μια φουρκέτα σε στοίχημα ξανά
ένα μακελεμένο χάραμα
ένα τραγούδι σε γιορτή
και μια αναπνοή
κάπου εκεί κοντά
στα περασμένα μεγαλεία
που διηγώντας τα
τα κλαις.