Πρωτομαγιά
μεταφέρω τις φράσεις μου
μάτσο ζαχαρωτά – στο κέντρο της πόλης.
Μετά υποφέρω αινιγματική φοβία
για ένα ποίημα
ανοιξιάτικο
που δεν λάμπει
κι όμως είναι χρυσός.
Στον βυθό του Θερμαϊκού
μεταποιώ
το κάλεσμα μιας εποχής αλλοτινής μου Οφηλίας
ενώ
συναισθάνομαι αθάνατος σχεδόν έρωτα.
Όπως πρώτα
καταπίνω την γλώσσα μου
που κάποτε στο έξω παγκάκι
είχε με την δικιά σου
ενωθεί
σε σάλια οικείας συνουσίας
τις στιγμές που χαρτογραφώντας
κύτταρα μνήμης
άνεμο καίγαμε
ν’ αλλάξει ο χρόνος φορά
τότε που η μυθολογία του Νερο(ω)να
ήταν τέχνη πιο αληθινή
απ’ την πραγματικότητα.

Τα μπαστούνια ζαχαρωτά
στηρίζουν έναν ουρανό
déjà vu
τα παιδιά κρεμασμένα από
παραφυάδες ερωτογωνικού Ο2
διασωληνώνουν τα πουλιά
θηλάζουν μαστούς συννέφου
προκαλούν την βροχή.
Θέλεις ουρανό κομματάκι
να φας;
-Ero Ero
όπως νερό-
καλός αγωγός ερωτικής δράσης λένε.

Πάντως
η ανάδραση του έρωτα είναι πιο θελκτική
απ’ το πνεύμα
κι όμως
αδυνατώ να δαμάσω το κτήνος
μέσα μου
μέρες τώρα περίπου μήνες
τα άκρα μου ακρωτηριασμένα
σπινθηρίζουν στο νερό
αντιδρούν στο ph του βυθοχρόνου
πλαγκτόν πόλης αποφορτίζει
μόνον περιστασιακά
τις ανόμοιες εκπνοές έρωτα
τις προ(ς)ομοιώσεις
εισπνοών τεχνητών αναπνοών
μέσα στην κρυσταλλική οθόνη
που με έριξαν
θεάμαι από παντού- το μόνιτορ
δύναται να φασματοσκοπεί
τα πάντα-
εκτός από το βλέμμα σου
[Ο χρόνος, σου λιγοστεύει την όραση-
και κάπως πρόωρα θολώνει το νερό].