Ποτέ πριν δεν ακούστηκαν οι θείες καμπάνες να χτυπούν
γι’ αυτούς που λείπουν
Ποτέ πριν δεν άναψαν οι γιορτινές λαμπάδες της Λαμπρής
γι’ αυτούς που για πάντα λείπουν
Ποτέ πριν σαν απόψε δεν κατεπόθη ο θάνατος εις νείκος
γι’ αυτούς που λείπουν αποδημητές στη χώρα του πολέμου
Ποτέ πριν
Αυτοί την αρμονία δίνουν στις καμπάνες
Ανάβουν τις λαμπάδες της Λαμπρής
Νικούν το θάνατο με την αιωνιότητά τους.

Τους μένει ακόμα αυτό το πρόβλημα της ύπαρξής μας
Γυρίζουν πολύν ηρό σ’ αυτή την πολιτεία
Ζητουν απόψε μια θέση στο τραπέζι του σπιτιού μας
Χωρίς ύπνο για να τους πεις νεκρούς
τυλίγοντας την κλωστή του κεριού στα δάχτυλά τους
ψάχνουν να βρουν την πόρτα μας
ψάχνουν να βρουν αγνή τη θύμησή τους
σ’ όλων μας τη μνήμη
Κάθονται στο τραπέζι του δείπνου μας θλιμμένοι
σαν ανάμνηση από τόσα χώματα πλημμυρισμένα
Ωραίοι σαν το θαύμα του Ευαγγελίου
Σα μία κραυγή χαράς:
Χριστός Ανέστη!

Κι αυτές οι θείες καμπάνες
είναι τα λόγια τους
Κι αυτές οι κόκκινες λαμπάδες
είναι το βλέμμα τους
Κι αυτή η λεπτή κλωστή στα δάχτυλά τους
είναι η ζωή μας —Όλοι —νεκροί η ζωντανοί
γύρω στο γιορτινό τραπέζι της Λαμπρής — Στην κεφαλή
του τραπεζιού ο Αναστάς Χριστός.

Μας μένει ακόμα αυτό το πρόβλημα της ύπαρξής μας

Το δείπνο μας πήρε άλλο νόημα καθώς έμπαινε
στα πληγωμένα βλέφαρα το φως του θείου του λόγου
Κ’ η μέρα προμηνούσε ένα στρωμένο τραπέζι για τη διηοσύνη
Ένα ήσυχο σπίτι σ’ αυτή την πολιτεία καμωμένο από αγάπη.

Κ’ η μέρα προμηνούσε χίλια διαμάντια στις καρδιές
να θυμίζουν την ειρήνη η την ελπίδα του κόσμου.