Μόνο στις κινούμενες εικόνες του σινεμά
ο κτύπος της μικρής μας καρδιάς θέριευε
σαν το σκοτάδι να μας έμπηγε ένα καρφί
παρακολουθώντας στην οθόνη ανθρώπους
που πότε μας γύριζαν ειρωνικά την πλάτη
και πότε μας έλεγαν ψέματα κατάματα
ένας φεγγίτης άνοιγε στον ουρανό κι εμείς
κοιτάζαμε το κόσμο πάνω απ΄τα σύννεφα.

Ας ήταν στο μυαλό όλα λιγάκι μπερδεμένα
ας έλειπαν οι σωστές αναλογίες των χρωμάτων
ας ήταν τα κεφάλια τεράστια σαν κοτρόνες
ας μας ήταν ο ήρωας πάντοτε αντιπαθητικός
ας ξανασηκωνόταν αμέσως όποιος πέθαινε
νιώθαμε τόσο ευτυχισμένοι βλέποντας
τους άλλους να πέφτουν με φόρα στη φωτιά
να τσουρουφλίζονται μέχρι να γίνει διάλειμμα.

Σκέψου πόσο όμορφος θα φάνταζε ο κόσμος
αν έπρεπε η αλήθεια να περνούσε μπροστά
απ΄τα μάτια μας με υπότιτλους να μας θυμίζει
πως η ζωή είναι κάτι παραπάνω από μια ωραία
ιστορία που επαναλαμβάνεται σαν ένα ψέμα
σ’ άλλη εκδοχή με εμάς όμως πρωταγωνιστές
και αν δεν μας πάρει ο ύπνος όσο εξελίσσεται
το τέλος της ίσως μπορούσαμε να το δούμε
σε μια καρέκλα βυθισμένοι να ονειρευόμαστε.