Περπατούσα στο γρασίδι του πάρκου
με ζαλάδα και πυρετό. Ένας αέρας βγήκε
απ’ το φουντωτό πεύκο και μια εφημερίδα αναλήφθηκε
μέσ’ απ’ τα χέρια κάποιου γέρου
δίπλα σ’ ένα τετράγωνο κοριτσάκι.
Ο κόσμος στα ατσαλάκωτα Κυριακάτικα ρούχα του
και γριές στα καπέλα της νοσταλγικής Μπελ Επόκ.
Αλλά πίσω μου έστεκε ο θάνατος.
Χωρίς να κοιτάξω πίσω ξάπλωσα στο γρασίδι.
Πάνω μου στάθηκε ο θάνατος.
Γύρισα πλευρό κι έκλεισα τα μάτια.
Μέσα μου στεκόταν ο θάνατος.
Λιποθύμησα ή πέθανα περίπου ένα τέταρτο.
Οι γύρω μου νόμισαν ότι εγώ είχα αίφνης
πέσει ανάσκελα πάνω στο γρασίδι
ν’ απολαύσω τον ήλιο.