Την ώρα που μονούς μας ρύθμιζεν ο ύπνος
υγρό το χέρι σου έρευσε να σου χαρίσει
άρτο και οίνο, κοινωνίας κρυφής μεθύσι
πλήρης ο πόθος ήτο ο μυστικός μας δείπνος.

Δεν είχε πλέον Γεσθημανή της προδοσίας,
βαθιά κι ηδέως μας εψιθύριζεν η κτίση
κι αν είχε τρεις φορές ο πετεινός λαλήσει
ήταν για να προφέρει λόγια αθανασίας.

Μ’ άνθινο, μ’ ακάνθινο της ομορφιάς στεφάνι
το γάλα σώμα σου είχε στέψει το κορμί μου.
άναψα τότε το στεφάνι και μου εφάνη.

Πως ήμουν μέγα δέντρο εν μέσω της ερήμου,
γιγάντιο δέντρο, φουντωμένο ρόδα ή μήλα
και ζωντανό νερό στη ρίζα του που εκύλα.