Είχα κάποτε ένα φίλο που τα λέγαμε καλά.
Στις παρέες, στις ιδέες, στα ωραία, στα ποτά.
Μες στα γούστα, μες στο γέλιο, μες στο τιρα-ριρα-ρο.
Μα την τύχη μου, ήρθαν όλα πάνω κάτω, τι να πω;

Και στη δύσκολη την κάνει.
Κι ας το έπαιζε αλάνι ο φίλος.
Αυτός ο φίλος.

Παραμύθα τόσα χρόνια όσο είχαμε λεφτά.
Απ’ τα Εξάρχεια – Παγκράτι κι από Στρέφη – Πειραιά.
Βόλτα μες στο μεσημέρι και το βράδυ στα κρυφά.
Μα όταν τέλειωσαν τα φράγκα, τελειώσανε κι αυτά.

Και στη δύσκολη την κάνει.
Κι ας το έπαιζε αλάνι ο φίλος.
Μας βγήκε σκύλος.

Μία μέρα περπατούσα κι ήρθε δίπλα μουλωχτά.
Ένας σκύλος πεινασμένος, μου κουνούσε την ουρά.
Του `δωσα λίγο να φάει, με κοιτούσε λυπημένα.
Μάλλον ήθελε παρέα, τι να θέλει άλλο από `μένα.

Και στο σπίτι μου με πήγε.
Πονηρά το δρόμο είδε, ο σκύλος.
Καινούριος φίλος.

Κι έτσι έμαθε το δρόμο, κάθε βράδυ ήταν εδώ.
Φύλακας έξω απ’ την πόρτα, για λίγο ψωμί και λίγο νερό.
Ένα χάδι η πληρωμή του και δυο λόγια τρυφερά.
Ήταν μόνος τόσα χρόνια και ζητούσε συντροφιά.


Κι έτσι έγινε ο σκύλος ο καλύτερός μου φίλος.
Ο σκύλος, που έγινε φίλος.
Κι όχι ο φίλος, που ήτανε σκύλος.
Γιατί ο φίλος, ήτανε σκύλος.
Αλλά ο σκύλος, έγινε φίλος.