Σ’ ένα υπόγειο. Πίσω απ’ το φως του κεριού.
Εκεί που οι άγγελοι κίτρινες φάτσες είχαν.

Ξεχασμένα παιδιά να παίζουν με το χρόνο
και γύρω τους παλιάτσοι ζορισμένοι, να κοιτάνε. Να γελούν.

Κρυμμένοι μες στον παράξενό τους κόσμο τραγουδούσαν
και ζωγράφιζαν παραμύθια με σκιές.

Ένα παράθυρο ήταν μόνο ψηλά. Μικρό. Μικρό κι αραχνιασμένο.
Εικόνες που θα τριγυρνούν μέσα μου, χαμένες. Νεκρές.

Τα μάτια θολά. Μα όλο φτιάχνουν τραγούδια μεθυσμένα.
Και οι πρόχειροι έρωτες, κάνουν βόλτες μες στα γεμάτα τους ποτήρια.

Καθισμένοι σε μια γωνιά ο Billy και η Κατερίνα,
να κρύβονται από τα βλέμματα των άλλων,
για να χορτάσουν τη δική τους πεινασμένη στιγμή.

Κάποια μέρα σαν κι αυτή, πήραν το δρόμο για το πιο ψηλό βουνό.
Εκεί που απλώνεις τα χέρια κι ακουμπάς τον ήλιο.

Και φτιάξαν σιγά-σιγά, τη δική τους σπηλιά.
Μακριά από όλους αυτούς που έχουν σακατεμένες.
Που έχουν αρρωστημένες ζωές.

Έκαναν φίλους τα πουλιά. Έκαναν φίλους τα δέντρα.
Έκαναν φίλους τα ποτάμια και τους λύκους
και ζουν τώρα το δικό τους παράδεισο.

Κι εμείς εδώ, στο ίδιο υπόγειο,
συνεχίζουμε να παλεύουμε για καινούρια βουνά.
Για καινούρια ποτάμια.
Για καινούριες ζωές.