Και... Και μόνη ντως παρηγοριά
τη νύχτα και τη μέρα,
είναι το συναπάντημα
στ’ ονείρου τη βεγγέρα.
Εκειά απο κόσμος ο κακός
δεν έχει εξαναρίζει,
με τράφους και με σύνορα
τς’ άνθρωπους να χωρίζει.

Και... Και κι απο νόμος δε χωρεί
και προς τα γη δεν μπαίνει,
και σκέψη ανθρώπου δεν μπορεί
να `ναι φυλακισμένη.
Εκειά στου ονείρου το πλατύ
και απέραντο λιβάδι,
ο Γιάγκος με την Εμινέ
σμίγουνε κάθε βράδυ.

Θεέ... Θεέ μου παιγνίδια και χαρές
και τσα πια ζηλεμένα,
μπουμπουκιασμένες αγκαλιές
και λόγια μυρισμένα.
Σκορπάει η χαρά και απλώνεται
τσ’ αγάπης το κονάκι,
ετσά π’ απλώνει το νερό
στου περιβολιού τ’ αυλάκι.

Τα... Τα πάθη οι πρίκες κι οι καϋμοί
κι θεριεμένοι πόνοι,
όλα καταλυθήκανε
σαν το κερί όντε λιώνει.
Παίζουν γελούν και χαίρουνται
με γλύκα οι ερωτάροι,
ωσάν τα βυζαστάρια αρνιά
το Μάρτη στο χορτάρι.

Και... Και γύρου-γύρου τα πουλιά
του κόσμου μαζωμένα,
φτεροκοπούν και τραγουδούν
με τη χαρά πιασμένα.
Όλα τα λούλουδα της γης
γονατιστά με χάρη,
χαϊδεύουνε και ακροφιλούν
το ταιριαστό ζευγάρι.

Και... Και ένας αγέρας απαλός
σαν την πνοή τ’ Απρίλη,
έρχεται και δροσολογά
του ζευγαριού τα χείλη.