Έτσι είναι ο άνθρωπος, καμιά φορά ονειρεύεται,
πολλές φορές μπερδεύεται συχνά κάνει και λάθη
Αυτό είναι ο άνθρωπος σταγόνα από νερό
Λουλούδι που `χει πέταλα, καρπό, σώμα κι αγκάθι
Είναι η ελπίδα κι η φωτιά μέσα στο κόσμο σου
Χαμόγελο και δάκρυ κάπου εκεί στο πρόσωπό σου
Είναι λαβύρινθος που χάνεσαι και ψάχνεις
γιατί ξέρεις μέσα εκεί οτι υπάρχει ο άνθρωπός σου

Υπάρχουν άνθρωποι θυμάμαι
Από τη πρώτη γειτονιά ως τα πέρατα της γης και να μαι!
Αυτούς που ξέχασα λυπάμαι
Μάλλον με ξέχασαν πιο γρήγορα και τώρα δεν μιλάμε
Θυμάμαι και τα βράδια που ήμουνα πάντα εντάξει
Σε μια βόλτα με τ’ αμάξι μου, συνοδηγούς θυμάμαι
Κοιτούσανε θερμά, ψυχρά κι όλα τα συναισθήματα
που βγάζουνε οι άνθρωποι όταν απλά κοιτάνε
Φοβάμαι όταν τα μάτια μου πιο δυνατά μιλάνε
από τα χείλη μου, προδίδονται και τη καρδιά γαμάνε
Πονάνε αυτά που αξίζουνε μα σαν βέλος τρυπάνε
Όσα χάνεις δε γυρνάνε κι όσα γύρισαν χαθήκανε
Εγώ θυμάμαι κάθε τέλος
Εγώ θυμάμαι κάθε αρχή σαν νικητής και νικημένος
Υπήρχανε στιγμές που ένιωθα ξένος
Έτσι αν μπορείς μην με ρωτάς πως νιώθω εγώ

Όπου κι αν γύρισα ανθρώποι
Και πλέον τα συναισθήματα γράφονται σε μια οθόνη
Και οι φίλοι μου είναι δύο, μην κοιτάς, χιλιάδες γράφει
Μα κανένας από αυτούς δε με `χει μάθει
Κι όσα λάθη και να κάνω πάντα μέσα μου θυμάμαι
Οτι τα όμορφα είναι λίγα και πιο γρήγορα περνάνε
Θυμάμαι και χαράζονται πάντα μες το μυαλό μου
και δεν μένουν σαν μια ακόμα επαφή στο κινητό μου
Μα ότι ήτανε δικό μου και το ξέχασα, φοβάμαι
Δεν ήτανε δικό μου, για το χρόνο μου λυπάμαι
Κι ότι ήτανε δικό μου και το έχασα, θυμάμαι
κάθε στιγμή κι ανάμνηση κι αυτά είναι που πονάνε
Έτσι ήταν πάντα ο άνθρωπός σου
Ένα τεράστιο γιατί κι ένα κομμάτι σου δικό σου
Μα μπλέχτηκε κι εκεί ο εγωισμός σου
Είναι καρδιά επί μυαλό και βγάζει άπειρο!