Πόσα να χρωστάμε να δώσουμε
Πόσα να πούμε και πόσα μπορώ
Πόσα να σας δώσω και πόσα
να φύγετε εσείς και να `ρθω να κυβερνήσω
Πόσα να πουλήσουμε ακόμα
Και πόσο να σκάψω βαθιά για να μπω
Πόσα να πληρώσω και πόσα
να δώσω κι εγώ νηστικό να μη σ’ αφήσω

Ήταν θυμάμαι μία μέρα βροχερή
Κι εγώ περίμενα να `ρθει η Παρασκευή
Να μην δουλεύω, να βγω έξω λίγο για να βρω
και τη παρέα μου για ένα καφέ να πιω
Και να πω πως δεν βγαίνει ο μήνας
Γίναμε σκλάβοι της ιστορικής Αθήνας
Βλάχοι ρατσιστές και 300 αλήτες
Δεν αναφέρομαι σαφώς στις Θερμοπύλες
Μέσα σε κόμματα με χίλια χρώματα
που `χουν δολώματα κλεμμένα αρώματα
Μέσα στη χώρα που καλύπτει βολεμένους
και η τηλεόραση μας θεωρεί βλαμμένους
Κι αν έχουν μυστικά, δεν είναι πειστικά
Αυτοί πραγματικά παίρνουν ναρκωτικά
Κι έτσι νομίζουν οτι σώσανε τη χώρα
και δεν πουλήσανε ακόμα και το χώμα
Φέραν το capital, φέρανε το swag
και το μνημόνιο μπας κι αποκτήσει fan
Ψήσου ρε μάγκα μου από υπουργός βλακείας
να περάσεις ένα μήνα με το επίδομα ανεργίας

Άστο, μιλώ πάλι για μπάσιμο στο δεύτερο κουπλέ
κι έχουμε ελεύθερο μυαλό και μένει ουδέτερο
σε έτερο κομμάτι όπου γύρισε τη πλάτη
και μείναμε μόνοι στη στεριά κι άλλο κουπλέ
Ωστόσο δε δίνω βάση σ’ οτι μου `πανε να σώσω
γιατι δε σώζεται ποτέ ότι γκρεμίζεται
Κι εσείς που μόνο ελπίζετε να αρχίζετε να χτίζετε
απ’ την αρχή λοιπόν να ξεκινήσετε
Και πάμε, στο σήμερα ξανά ξανά γυρνάμε
εκεί που στο ίδιο μας το σπίτι δε χωράμε
εκεί που η Ελλάδα μας καθόλου δεν λυπάται
Και φυσικά η κάθε πρώην δε θυμάται
Μα έτσι γράφονται τραγούδια άλλωστε
Κι άμα πονέσαμε, το ξεπεράσαμε
Όσο κι αν πέσαμε απλά ενημερώνω
Γίνατε στίχοι στο τραγούδι που τελειώνω