Χάραξα νέες βαθιές λωρίδες γης
σ’ όλους τους δρόμους της πόλης αυτής
την είδα από χιλιάδες οπτικές, από ψηλά από μέσα
και με φύση και χωρίς

κι όλο περνάνε κάτι άσπρα γαμωσμάρτ
και κάτι πλάτες που θυμίζουν τη δική σου
πάλι καλά που ακόμα δε σε ξέρω
σκέψου αν σ’ ήξερα
πόσο ακόμα θα μπορούσα να αγαπήσω

μα μη μ’ ακούς όλο ψέματα λέω
προσποιούμαι πως νιώθω κι εγώ
γιατί αν αποφασίσω το αντίθετο
θα σπάσει αυτή η καρδιά και θ’ αδυνατώ να ζήσω
και όλο αδυνατίζω, ξεχνάω να φάω
αποσπούμαι, τα πάντα ξεχνάω

κι έχω ξεχάσει το δικό σου άσπρο σμαρτ
και το πως μοιάζει η πλάτη η δική σου
πάλι καλά που πλέον δε με νοιάζει
σκέψου αν μ’ ένοιαζε
πόσο ακόμα θα μπορούσα ν’ αγαπήσω

κι όλο περνάνε κάτι άσπρα γαμωσμάρτ
και κάτι πλάτες που θυμίζουν τη δική σου
πάλι καλά που ακόμα δε σε ξέρω
σκέψου αν σ’ ήξερα
πόσο ακόμα θα μπορούσα να αγαπήσω