Εκείνο το Μαγιάτικο
το φονικό τ΄αγέρι
που μου’ καψε το πρόσωπο
και έχω μαραθεί
και το κρατάω Μανιάτικο
στην τσέπη σαν μαχαίρι
το λόγο το διπρόσωπο
τον όρκο τον βαθύ

Το λόγο σου δεν κράτησες
και άλλο δρόμο πήρες
τον όρκο σου τον πάτησες
και μένα με παράτησες στις μάγισσες τις μοίρες

Και το φεγγάρι τ΄άλικο
σα μακρινό σινιάλο
γυρνάει στα παράνομα
κι αγιάζει το φονιά
και τραγουδάει απτάλικο
κι όλο ζητά ρεγάλο
όνομα και παράνομα
και ζει στη λησμονιά