Στάλα στάλα το νεράκι
σου το δίνουν το φαρμάκι,
αχ, μανούλα μου επαρχία,
μια ζωή πικρή θητεία,
στο περίμενε, στο ζόρι,
σε δουλεύουν οι μαστόροι.

Μ’ ένα παραπαίδι μοιάζεις,
απ’ τη γρίλια σαν κοιτάζεις,
ό, τι σού χτυπάει στο μάτι,
κι αν μπορείς να κλέψεις κάτι.
Μα η Αθήνα δε χαρίζει,
κι η Ευρώπη φοβερίζει.

Μαύρη η νύχτα στα βουνά σου,
μαύρη και στα πεδινά σου,
τι κι αν άλλαξαν τα ήθη,
με το ίδιο παραμύθι
νανουρίζεις τα παιδιά σου
μέσα στη φτωχιά αγκαλιά σου.

Μες στους αδειανούς σου δρόμους
βόλτες μας γυρνάς.
Τα μισά απ’ όσα τάζουν
να `τανε για μας.
Της πρωτεύουσας τα τείχη,
θα τα σκέβεις με το νύχι.