«Πε μου δεντρό τσι ρίζες σου και πώς τσι νταγιαντίζεις
πώς δε ζηλεύγεις των πουλιώ και των ταξιδευτάδω
που ξαποστένουν στα κλαδιά και στο δροσασκιανό σου
και τραγουδούν ψυθιριστά ίντα `χουνε θωρώντας
κι αναστορούν κι αναπολούν τσ'ήλιους και τα φεγγάρια
κι ύστερα φεύγουνε μακριά σ'όμορφους τόπους ξένους
μα συ `χεις τούτα τα δεσμά στο χώμα φυτεμένα
και καρτερείς αμοναχό»