Στο φόβο η φυλή της παρακμής
με κάτι αναλαμπές της μιας στιγμής
με κάτι αναχώματα-κραυγες
δεν γίνονται βαθιά, ανατροπές

Παρτίδα που δεν έχει κερδηθεί,
ξεφτίλα που την έχουμε δεχτεί
στο χώμα ασελγεί πια το μπετό
στ αυτιά το παραλήρημα ρηχό
παρλάτας χειροκρότημα φτηνό
η ελπίδα στο απόλυτο κενό

Απ΄τα έξι μου κοιτάζω τις βιτρίνες για να βρω
τι μου κρύβουν για ν’ ανέβω σκαλοπάτι πιο ψηλό
με αφήνουν να τραβήξω τις κουρτίνες για να δω
και με ψήνουν ν’ αγοράσω τελικά το πιο φτηνό.

Καινούργια πια γενιά, παλιάς κοπής
οι ίδιοι υπηρέτες της ντροπής
η δύση μας πηδάει καθολικώς
το rock όμως αντέχει ευτυχώς.

ο κόσμος να παλεύει μ’ απειλές
της άγιας οικογένειας οι ορδές
η ίδια νυσταγμένη παράλια
να κάνει αφίσα όλα τα γελοία
κολύμπι δίχως τέλος και αρχή
σε μία μαλακία αυτιστική.