διαβαίνουνε οι μέρες μας σιωπηλά και ράθυμα
με δυστυχία γελαστή σ’ όλα τα προσωπεία
όποια προκύπτει άρνηση φαντάζει ανδραγάθημα
αφού ποτέ δεν πήραμε τρένο για ουτοπία

δίπλα μας πάντα γράφεται του κόσμου η ιστορία
που σταθερό συμπέρασμα έχει την προσφυγιά
είν’ ο χορός των δυνατών, είναι και η μωρία
που δέχεται τον πόλεμο με ζήτω και με γεια

η λυσσασμένη θάλασσα τις φήμες αφαιρεί
ανθρώπων που αγόρασαν μια ελπίδα σάπια
σβήνει του φόβου την κραυγή, στη μάνα το παιδί στερεί
κι ούτε αφήνει να γραφτεί η μνήμη στα κιτάπια

ξεβράζουνε οι φασισμοί των λαών τα δράματα
και ανεμίζουν οι πνιγμοί στης ερημιάς τα βράχια
εμπρός για να ενώσουμε όνειρα και οράματα
να δώσουν μαγικό ψωμί τα θυμωμένα στάχυα