Δεν έχω να σου δώσω
πιο πολλά, παρά μια χούφτα
σκέψη. Ίσως φυτέψω ένα
δέντρο, να σου πω, είναι δικό
σου πάλι. Μα τώρα, μου
φωνάζει η σιωπή, να μη μιλώ,
να μη γελάω, να μη μπορώ
να ξέρω το γιατί. Μα είναι οι
στιγμές που σε κοιτάζω,
πιο βαθιές, είναι σημάδια, και
οργή, είναι ο πόνος, που
πονά μαζί με σένα, μαζί με το
καμένο δέντρο, το ξερό, που
ντύθηκε στα μαύρα. Και άραγε,
τι να σου πω, έτσι που τύλιξε
η θλίψη την καρδιά σου.
Μόνο, κοιτάζω στα ψηλά!
Σου γνέφω, δες το και συ, ξανά πετάνε
τα πουλιά, πάνω στις στάχτες.
όλα γεννιόνται από κει, και
συ θα γεννηθείς να το θυμάσαι,
η ίδια η φωτιά, θα φέρει ζωή.