-Ξύπνα βρε άντρα. Ξύπνα βρε τεμπέλη, βρε γρουσούζη,
κακό χρόνο να `χεις, που να `τανε μαύρη η ώρα που σ’ Έπαιρνα.
-Αχ, βρε γυναίκα, τι μου `κανες, που να ξεψυχήσεις,
Βαγγελίστρα μου, σαν τον κοριό τον τζίφο.
-Γιατί, τι σου `κανα;
-Μωρή έβλεπα στον ύπνο μου πως μου `χανε τραπέζι
με μπακαλιάρο σκορδαλιά. Δε μ’ άφηνες, μωρή γρουσούζα,
να φάω και να ξυπνήσω χορτάτος;
-Βρε άσ’ τα όνειρα και σήκω να δουλέψεις,
να βγάλεις καμιά δεκάρα να φάμε.
-Ρε γυναίκα είσαι πιο κουτή κι από το χταπόδι,
που το χτυπάνε χάμου και κάνει την κορόιδα. Ρε, για να βγάλεις
λεφτά δεν πρέπει να `σαι ούτε δουλευτής ούτε έξυπνος.
-Αλλά τι πρέπει να `σαι;
-Τυχερός, να `χεις κεσμέτι.Τι κουνάς, ρε, το κεφάλι σου,
δεν το πιστεύεις; Δώσε βάση λοιπόν για να δεις,
αν έχω, φουκαριάρικο, δίκαιο ή άδικο.

Μια μέρα ο πατέρας μου, που βγήκε ν’ ανασάνει,
εγνώρισε τη μάνα μου, που πήγαινε σεργιάνι.

Μόλις την πρωταντίκρυσε του `ρθε ταμπλάς του δόλιου,
γυναίκα του τη ζήτησε και πάει κατά διαόλου.

-Την παντρεύετε λοιπόν κι ύστερ’ από τρεις μήνες γεννήθηκα εγώ.
-Έλα Χριστέ και Παναγιά, τριμηνίτικο είσαι;
-Ναι, ήταν ασβέλτα η μάνα μου, γένναγε σαν κουνέλα. Αφού, ρε,
πέθαν’ ο πατέρας μου κι έκανε παιδιά ακόμα.
-Πώς;
-Ξέρω εγώ; Να έβλεπε τη φωτογραφία του κάθε πρωί,
μα ήταν τίμια γυναίκα η μάνα μου, ααα.

Γι’ αυτό μη βάνεις ποτέ σεκλέτι
μες την καρδιά σου κι όλο πρέπει να γελάς,
όλα στον κόσμο είναι κισμέτι,
τη ζαχαρένια σου δεν πρέπει να χαλάς.

Και κάποιος φίλος μου καλός κι έξυπνο παλληκάρι,
τον έμπλεξε μια παστρικιά, γυναίκα να την πάρει.

Την άλλη μέρα το πρωί αισθάνθηκε μια ζάλη,
του `χε φυτρώσει ασύρματος, απάνω στο κεφάλι.

-Αυτό λοιπόν θα πει τύχη, να αυτός κοιμήθηκε από βραδύς
άνθρωπος και το πρωί ξύπνησε χρυσωρυχείο.
-Χρυσωρυχείο;
-Μάλιστα χρυσωρυχείο και τι χρυσωρυχείο,
με εικοσιοχτώ καρατίων μάλαμα απάνω στο κεφάλι του.

Γι’ αυτό μη βάνεις ποτέ σεκλέτι
μες την καρδιά σου κι όλο πρέπει να γελάς,
όλα στον κόσμο είναι κισμέτι,
τη ζαχαρένια σου δεν πρέπει να χαλάς.