Ο πόνος μου βαραίνει την καρδιά
δυο και τρία φεγγάρια
όταν εσύ κρύβεσαι στα μαύρα σύννεφα.

Τρία τρία τα περιστέρια
γράφουν τ’ όνομά σου.
Τρία τρία τα φεγγάρια
φέγγουν μες στα μάτια σου.
Τρία τρία τα φιλιά
χορεύουνε στα χείλια σου.

Μια ώρα ζυμώνω ένα στίχο
τη μια λείπει το νερό, τη μια μου περισσεύει.
Η μορφή σου κάθισε δίπλα στην πινακωτή
κόβει το ζυμάρι με μέτρο και ρυθμό και πλάθει.

Η μνήμη μου φόρεσε τ’ όνομα σου κατάσαρκα
γυρίζει γύρω από τον άξονά του.
Η καρδιά μου χτυπάει με τους ωραίους ρυθμούς
από τα πέντε ερωτικά του γράμματα.

Τα όνειρά μας τα χτίζαμε το ένα πάνω στο άλλο
όπως βάζαμε τις μικρές ολοστρόγγυλες πέτρες
όταν παίζαμε στο φαρδύ αλώνι της γειτονιάς.

Μια λαστιχένια μπάλα τα σκόρπιζε
μέσα κι έξω από τον κύκλο του παιχνιδιού.
Τρέχαμε σαν σαΐτες για να τα ξαναχτίσουμε
πριν ο αντίπαλος πανηγυρίσει τη νίκη του.
Το πετυχαίναμε.

Κι αν φάνταζαν στα μάτια μας να γέρνουν πολλές φορές
έτοιμα να πέσουν όπως ο Πύργος της Πίζας
βάζαμε αντερίσματα το γέλιο και τη φαντασία

Όσες φορές κι όποιες φορές
και να γκρεμίζουνε τα όνειρά μας.
Εμείς τα στήνουμε μες τα σοκάκια της καρδιάς