Ένας καημός
μας έπνιξε στο δάκρυ
κι έγινε το παράπονο
πικρό σαν το φαρμάκι.

Άνθη μας πήραν
στ’ άσπρα μαλλιά μας
για να θυμίζουν στην καρδιά
τον χρόνο το φαρμάκι.

Κλαίω για σένα
που γέρασα,
κλαίω για τα νιάτα μου
που ξέχασα.

Άνθη κομμένα
πουλιά θλιμμένα
βυθίζουν τώρα στην καρδιά
τον χρόνο το φαρμάκι.

Κλαίω για σένα
που γέρασα,
κλαίω για τα νιάτα μου
που ξέχασα.