Εγώ που σε μεγάλωσα
με χίλιες δυο στερήσεις
στην ξενιτιά ζητάς να πας
και πόνο να μ’ αφήσεις.

Με το δάκρυ στάλα στάλα,
τον ιδρώτα ποταμό
σε μεγάλωσα παιδί μου
γι αυτό κλαίω και πονώ.

Αχ, κλαίω και πονώ.

Κολώνα σ’ έχω του σπιτιού
της γειτονιάς καμάρι
όσα φαρμάκια έχω πιει
να γίνεις παλληκάρι.

Με το δάκρυ στάλα στάλα,
τον ιδρώτα ποταμό
σε μεγάλωσα παιδί μου
γι αυτό κλαίω και πονώ.

Αχ, κλαίω και πονώ.