Κοίτα εκείνο το άσπρο παληκάρι,
το λιωμένο σώμα του για δες!
Είναι το φεγγάρι που χορεύει
Στην Αυλή των πεθαμένων.
Το λιωμένο σώμα του για δες,
μαυρισμένο από σκιές και λύκους.
Μάνα, χορεύει το φεγγάρι
στην Αυλή των πεθαμένων.
Ποιος πληγώνει το μαρμάρινο πουλάρι
εκεί έξω στην αυλόπορτα του ύπνου;
Είναι το φεγγάρι! Είναι το φεγγάρι
στην Αυλή των πεθαμένων!
Ποιος κοιτά τα γκρίζα μου γυαλιά
με τα συννεφιασμένα μάτια του;
Είναι το φεγγάρι! Είναι το φεγγάρι
στην Αυλή των πεθαμένων!
Ας χαθώ λοιπόν στην κλίνη μου
με όνειρα χρυσαφένιων λουλουδιών.
Μάνα, χορεύει το φεγγάρι
στην Αυλή των πεθαμένων.
Άι, θυγατέρα, με τουρανού τον άνεμο
ασπρίζω ξάφνου!
Δεν είναι ο άνεμος, το λυπημένο είναι φεγγάρι
στην Αυλή των πεθαμένων.
Ποιος μουγκρίζει μ’ αυτό τον αναστεναγμό
μεγάλου μελαγχολικού βοδιού;
Μάνα: Το φεγγάρι, είναι το φεγγάρι
στην Αυλή των πεθαμένων.
Ναι, το φεγγάρι, το φεγγάρι
στεφανωμένο με πυράκανθα
που χορεύει, χορεύει, χορεύει
στην αυλή των πεθαμένων.