Στις γειτονιές που χάνομαι
παίζουνε τάβλι οι φοιτητές.
Από τα ζάρια πιάνομαι
και περιμένω τις διπλές.

Και πίσω απ’ τα παράθυρα
του κόσμου τα παράταιρα
και τα λαθραία
καθρέφτες, κλέφτες του καιρού
μάτια, κομμάτια τ’ ουρανού
πάθη μοιραία.

Στις γειτονιές που αφήνομαι
έχουν ονόματα οι πληγές.
Στο όνομά σου σβήνομαι
και ξεθωριάζω μες στο χθες.

Και πίσω απ’ τα αφανέρωτα
κι απ’ τις κουβέντες του έρωτα
τις ξεχασμένες
γυρεύω, μάταια, τις στιγμές
που `χα πιστέψει αληθινές
και χαρισμένες.