Το μήνυμα το διάβασα στο ράμφος ενός γλάρου,
στις στάλες τ’ αλμυρού αφρού, στα σήματα του φάρου.
Μου τόφερ’ ένας δροσερός ατίθασος αέρας,
την ώρα που δραπέτευε στις νότες της φλογέρας.
Μου το σιγοψιθύρισε σκερτσόζικο δελφίνι
που του το παζάρεψε κορίτσι με μπικίνι…

Και τώρα,
η καρδιά μου αλαφιασμένη σαλπάρει στ’ ακρογιάλια,
στον ήλιο, στα λευκά νησιά, στης νύχτας την αρμύρα,
στου Μίνωα τ’ ανάκτορα, στων βράχων τα κοράλλια,
στις ήσυχες ανατολές, στης δύσης την πορφύρα.


Το μήνυμα τ’ ανθίστηκα στο θρόϊσμα του δέντρου,
στο σύρσιμο της θάλασσας και στη σκιά του κέδρου.
Μου το σκιτσάρισε η γραμμή που αφήνει το φουγάρο,
μου το ζωγράφισε ο καπνός που δένει στο τσιγάρο.
Μου το κρυφοτραγούδησε ονειρική γοργόνα
κι έμαθα για τη μυστική νησιώτικη κρυψώνα…

Και τώρα,
η ψυχή μου αλλοπαρμένη πετάει στο Καψάλι,
στη Χώρα, στον Αβλέμονα, Διακόφτι, Μελιδόνι,
εισβάλει στο κορμάκι σου σα λάγνο μαϊστράλι
και δένεται στη μέση σου σα βελουδένια ζωνη.