Φεγγάρι μου που `σαι ψηλά
και φέγγεις στο σκοτάδι,
μια χάρη μόνο σου ζητώ,
μη βγεις απόψε βράδυ.

Θα πάγω στην αγάπη,
στα δυο γλυκά ματάκια
και θέλω να `ναι σκοτεινά,
οι δρόμοι, τα σοκάκια.

Δυο μέρες έχω να τη δω,
στη βρύση να περάσει
και απ’ τον κρυφό μου τον καημό,
το νου μου έχω χάσει.

Φοβάμαι μην τη μάλωσαν,
στο σπίτι της για μένα
κι αρρώστησε και βρίσκεται
με μάτια δακρυσμένα.