- Κεσάτια μωρέ βλάμη κι άμα δεν έχει δουλειά, δεν έχει αλισβερίσι.
-Τι θα πει αλισβερίσι.
-Καλαμπαλίκι μωρ αδερφέ.
-Μας φώτισες.
-Ε άμα δεν αντίζεσαι τα σέα και τα μέα, γίνου λαγός και πούλευε.
-Μα τι γλώσσα είναι αυτή;
-Αυτή αδερφέ μου είναι το ησπεράλντο, το λεξικό του μάγκα
κι από ενθάδε κι εμπρός όλη η Ελλάδα θα ξηγιέται μ αυτό το βιολί.
Και τώρα δώσε βάση για να φωτιστείς, να μη μείνεις στραβός:

Τις κυράδες λέω γοργόνες, και τους φίλους νταβατζήδες,
τα κορίτσα λέω τρυγόνες, τα μαστούρια τσαμπουκαλήδες.
Το μηδέν το λέω τρίχες και το δάνειο λέω τράκα.
Το εννόησες, λέω, μπήκες και τους τικιτάνγκ Mαρίκες.
Ξέρω κι άλλα, αλλά στρι και κόβω ρόδα και σας κάνω τη κορόιδα

Σπλάχνο λέω τη γκόμενά μου και τη μάνα μου γριά μου,
το παρλάν λέω oμιλώντα, το παλτό Επαμεινώντα.
Λέω τον πλούτο μπερεκέτι και την πιάτσα λέω κουρμπέτι.
Το απών το λέω ερήμη, τ ακακαΐδι καρντερίμι.
Ξέρω κι άλλα αλλά δεν τα σκάω μύτη και πουλεύω σαν σπουργίτι

Τον καπνό τον λέω ντουμάνι, τον γιατρό τον λέω αλμπάνη.
Την κουβέντα λέω λίμα, τη στενή την λέω τμήμα.
Το σιλάνς το λέω μόκο, τα ψιλά τα λέω μπαγιόκο.
Τον καθρέφτη μπανιστήρι, το συνωστισμό κολλητήρι.
Ξέρω κι άλλα από τέτοια φίνα, μάτσα και σας κάνω τη μπεκάτσα.

Τα μεράκια λέω νταλκάδες, τους κουτούς τους λέω χαλβάδες.
Το θυμό τσαμπουκαλίκι, την αναποδιά μανίκι.
Τη γιορτή καλαμπαλίκι, το κουράγιο ζοριλίκι.
Το μαχαίρι λέω λάσο και το τρώω μπουζουριάζω.
Τώρα πάω μονάχα σκάβω κερκινάδες κι απολάω σαπουνάδες.
Τώρα πάω μονάχα σκάβω πατινάδα κι απολάω σαπουνάδα.

Το ψωμί το λέω μπανιόκα και τη φτώχια λέω μουρμούρα.
Την αλλήθωρη σορόκα και τη μπάζα λωβητούρα.
Τους αθλητάς λέω μπεμπέδες, τους προσκόπους πιτσιρίκια.
Τους δαντήδες κουραμπιέδες και τα γλέντια μερακλίκια.
Τώρα στρίβω και τραβάω στη γειτονιά μου, να μην έβρω τον μπελά μου.