Είχα βγει στην πιάτσα με τ’ αμάξι, ήμανε στην τρίχα και εντάξει,
με φωνάζει τότε κάποιος μάγκας, τράκα, ζόρικος και μπελαλής,
ήτανε μεγάλος ματσαράγκας, μάρκα μ’ έκαψες, τσαμπουκαλής.

Τράβα ρε, φωνάζω, θέλω τσάρκα και τ’ αμάξι μην το πας σαν
βάρκα, βάρα και το κλάξον, μου γουστάρει, για να σκάσει μύτη
στο φτερό, πήρε, φίλε, η γκόμινα χαμπάρι, στάσου, βρε σοφέρ
και δεν πλερώ.

-Εμένα, ρε βλάμη, του κάνω, θα με πλερώ, παγκούε
κι έτσι θα κατέβεις από τo αμάξι.
-Δε δίνω φράγκο, ρε, μου λέει κι αν παραξηγήθηκες,
τράβα να βρεις το δίκιο σου στην τροχαία Αττικής.
-Βρε το δίκιο μου το βρίσκω εγώ με το χέρι μου,
του κάνω αδερφέ μου και χλάπ, του βουτάω το μπαγιασόν,
τραβάει, αδελφέ μου, μια φαλτσέτα και μου επετέθετε, ε, βουτάω
κι εγώ τη μαναβέλα και του `κανα το κεφάλι Γεωγραφία.
Άδικο είχα;

Ε, ρε, τι τραβάν τα σοφεράκια, που `μπλεξαν με την
παλιοδουλειά, ντουρου, ντραντραν, έχει το βολάν, βρε `σεις,
φαρμάκια και δεν ξεκουράζεσαι σταλιά
και χωρίς να θέλεις μπαίνεις σε μπελάδες,
ωχ, Βαγγελίστρα μου ζαλάδες
και χωρίς να θέλεις μπαίνεις σε μπελάδες, ωχ Βαγγελίστρα μου.

Με φωνάζει μια χοντρή νταρντάνα, που `μοιαζε, ρε `σύ,
σαν νταμιτζάνα και μου λέει, αχ βρε σοφεράκι,
μ’ άναψες σεβντά μες στην καρδιά, έχω, βρε, για σε νταλγκά,
μεράκι, μ’ έφαγε η κακούργα σου ματιά.

-Δε με παρατάς, της κάνω, ρε λάμια,
άντε κοίτα τη μούρη σου στον καθρέφτη πρώτα
και ύστερα να `ρθεις, να ζητήσεις έρωτα, κακομοίρα μου.
-Φουρκίζεται, αδερφέ μου και μου σκάει ένα με την τσάντα
κι ανοίγει η τσάντα και γέμισε το πεζοδρόμιο πεντοχίλιαρα,
ήταν εφοπλίστρια, μόλις τα μπάνισα τα `στριψα εγώ εκεί πέρα
και τη διπλαρώνω, αδερφέ μου και ξηγηθήκαμε
και αύριο θα μ’ αγοράσει και το μομπίλιον.

Ε, ρε, τι τραβάν τα σοφεράκια, που `μπλεξαν με την
παλιοδουλειά, ντουρου, ντραντραν, έχει το βολάν, βρε `σεις,
φαρμάκια και δεν ξεκουράζεσαι σταλιά
και χωρίς να θέλεις μπαίνεις σε μπελάδες,
ωχ, Βαγγελίστρα μου ζαλάδες
και χωρίς να θέλεις μπαίνεις σε μπελάδες, ωχ Βαγγελίστρα μου.