Όταν τον άνεμο στις φυλλωσιές θα ακούς
σ’ ένα θλιμμένο μοιρολόι να ξεσπάνε,
αν η καρδιά μου σε χιλιάδες στεναγμούς
πούλα μια αγάπη δε θα με πικράνεις.

Θα πονούν μαζί μου τα πουλιά
πικρή βροχή τα ξεχασμένα μας φιλιά
και για τις όμορφες που χάθηκαν ελπίδες
θα κλαίνε τώρα οι ουρανοί με καταιγίδες.

Μα θλιμμένο από το κύμα βογκητό
θα `χει το κλάμα μου σύντροφο αγαπημένο
και στο φθινόπωρο δακρύζω και μουντό
θα `ναι το βλέμμα μου φεγγάρι πικραμένο.

Θα πονούν μαζί μου τα πουλιά
πικρή βροχή τα ξεχασμένα μας φιλιά
και για τις όμορφες που χάθηκαν ελπίδες
θα κλαίνε τώρα οι ουρανοί με καταιγίδες.