Είπα να βγω στην γύρα
να πάρω αέρα μια μέρα για μπύρα
και εικόνες το νου μου τρυπούν σαν σφαίρα,
όπλο με σιγαστήρα η γνώση,
αφήνει την αμάθεια χήρα,
σκόρπιος στον αγέρα θαυμάζω την πτώση,
δαμάζω την εμπειρία χωρίς καν να έχω ιδρώσει
παίρνω την γειτονιά στο πόδι, μόνος ή με παρέα,
καμία φοβέρα, στην ελεύθερη έκφραση
περνάω την βέρα, γαμιούνται όσοι την βλέπουν καμπόσοι
ωραία;

Δόση την δόση, πτώση την πτώση,
σε μένα ξένος, αποκομμένος,
γαμώ το μένος,
που με έχει αγκαλιά με βία την νύχτα,
γαμώ την κακία, τη μέρα σφαίρα στη λήθη,
η αρετή με ξυπνά και έχω...
έναν άσσο στο μανίκι, ένα γάρο στο πακέτο,
ένα λόγο στιλέτο,
μυαλό σε κίνηση, δουλειά με ξένη μύτη
και χίλιους δύο λόγους για να βγω από το σπίτι.

Τα πόδια σε κίνηση,
το μυαλό μου είναι σε εγρήγορση,
το ταξίδι στο χρόνο είναι από ποια οπτική το κοιτάς εσύ
και αναλόγως πλάθεις και πλάθεσαι αυτοστιγμεί,
το στάσιμο είναι εχθρός και απειλή
στο σκότος γλυκό φιλί.

Είπα να βγω μια βόλτα και έκλεισα την πόρτα
σε ότι με θέλει πίσω, διάλεξα να ζήσω,
κολυμπάω στο χάος
και όπου δεν είμαι πράος,
στην άπνοια βουλιάζω,
στην τρικυμία πετάω ελεύθερος,
ο νους φυλάει τα νώτα μου όπως ο κέρβερος,
πρώτος κανόνας: έρχεσαι δεύτερος,
κάτω από της στασιμότητας το κέλυφος...
μέσα στον τάφο του μυαλού σου μπαίνω βέβηλος.

Βγαίνω μια βόλτα μακριά από τα κουτιά μας,
ατενίζω ελεύθερα, θέτω τα όρια μας,
στο πεντάγραμμο πάνω ληστής της λούπας της τερατώδες,
θηριοδαμαστής, ταξιδευτής με στιχο - εικόνες,
αυτές που ανασυγκροτούν λεγεώνες,
η μούχλα δε με αγγίζει,
εγώ θα ζήσω στους αιώνες,
αλκυονίδες μέρες σε γκρι χειμώνες.
Τα λόγια μας στο στομάχι γροθιά,
τα γραπτά μένουν θεμελίων κολόνες.

Μικρή ζωή, πικρή αλήθεια
κρύβεται μέσα στο ψέμα όπως η ασχήμια της πόλης,
μέσα στης νύχτας τα φώτα κάτω απ’ την βοή...
ότι βάζεις μες τη μύτη απ’ τη μύτη θα σου βγει.

Δώσ’ μου λίγο την αγάπη,
όσο την πουλάς είναι αυθεντία ή απάτη.
Πάρε δώσε, δώσε πάρε βγάζει μάτι,
ότι δίνεις, παίρνεις πίσω, φέρε κάτι.

Σκονίζεσαι στο σπίτι σου μπροστά από την τιβι,
σαν αντικείμενο και εσύ, σαν λιωμένο κερί,
το σκουριασμένο σου σκαρί που μόνο ανάσκελα και μπρούμυτα
μπορεί και όλο εμπρός καρτερεί κάποιον ψρευτοσωτήρα να'ρθεί...