Ένα παχύ γάρο, πίσω η μουσική μου κι ένα καλό μουνί,
ωραία εικόνα, ε; Δεν είναι καν το στιλ μου.
Είμαι πιο πολύ σε φάση, με τους δικούς, μου αράγματα,
πολύπλοκο μυαλό, μα γουστάρω τ’ απλά πράγματα,
ένα τεμπέλικο Σάββατο, δεν κοιμάμαι,
είμαι στο πόδι από νωρίς, λες και βγαίνω για μεροκάματο,
παίρνω τους δικούς μου τηλέφωνο να τους πω, σε φάση:
Ξύπνα, ο ύπνος είναι ξάδερφος με τον θάνατο.
Γιατί τα θέλω, μας μιλάνε,
τις απόψεις μου, μεγάλε, τις κρατάω, δε με κρατάνε,
κι αν βγω, θέλω καλό ποτό και μουσική boom bap,
θέλω chivas, όχι jack, θέλω Biggie, όχι Pac.
Όταν είμαι στα πάνω μου κι όλα μου πάνε τέλεια,
θέλω πλάκες κι όχι μαλάκες που ρουφάν’ ενέργεια,
κι όταν δεν το `χω γενικά μια μέρα θλιβερή,
μια καλή ταινία, την κοπέλα μου και delivery.
Δεν προτιμάω τη βαβούρα, μα θα πάω κι εκεί,
μ’ αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους, μ’ ακούς;
Γιατί μ’ αρέσει ν’ αποκτάω νέους φίλους,
μα να ξες, έχω καταραμένο ταλέντο στο να αποκτάω εχθρούς.

-Η Δευτέρα πέρασε,
-όμορφα μού γέλασε,
-έφτασε κι η Τρίτη, βράδυ, ξαφνικά ξημέρωσε,
-χόρεψε η Τετάρτη,
-κι αγκάλιασε την Πέμπτη, έχεις ραντεβού σε λίγο, να ξυπνήσεις πρέπει,
-κι αν δεν έχεις κέφι, αύριο είναι Παρασκευή,
-κι αν δεν έχεις έρθει, πέρνα από το μαγαζί,
-ξύπνησε το Σάββατο,
-και σε βρήκε ανάκατο,
-τα `πιες,
-μα σήμερα είσ’ ωραία γιατί είναι Κυριακή.

Κι όχι δεν άκουγα τι μου ΄λεγες, χρόνια με καλούσες,
με φωνητικά μηνύματα, μου άφηνες τετράστιχα,
με δυσκολία σ’ άκουγα, είχε αρκετά παράσιτα,
με δυσκολία έμπαινε φως από τα παράθυρα.
Έμαθα με ζητούσες, γυρνούσες στα προάστια,
είχες μαζί σου λούπες, μου το `πανε δυο κούκλες,
περνούσαν απ’ το σπίτι μου την ώρα που περνούσες,
από αγάπη και σοφία, γράμμα στην πολυκατοικία.
Κι όταν άνοιξα τα μάτια μου, ήτανε βαριά,
ήθελα να δω, μα δεν μπορούσα, συγγνώμη αν με χρειάστηκες,
τα ρούχα στο δωμάτιο, οι σκέψεις μου ακατάστατες,
σηκώθηκα και τρόμαξα από τις αναπάντητες,
γιατί είχα πέσει και τίποτα δεν άκουγα,
καρδιά και ψυχή, παράλληλα με το πάτωμα,
κι αυτό το διάστημα τα νέα μείναν στάσιμα,
μπλόκαραν οι τροχοί, γι’ αυτό σε βρήκα εκεί που σ’ άφησα,
εϊ, εϊ ραψωδέ, για πες μας που είναι η πένα σου,
φίμωσε το ψέμα, απ’ την αρχή της μέρας σου,
φρέσκια να είναι η ιδέα σου, αγουροξυπνημένη,
στο ραντεβού μην έρθει αργοπορημένη.