Αυτό...
για να μάθετε, να γράφετε, να κάνετε ραπ...
αυτό είναι...
για να μάθετε, να γράφετε, να κάνετε ραπ...
αυτό είναι...
για να μάθετε, να γράφετε, να κάνετε ραπ.

Άκου...
κανένα πρωτότυπο πρότυπο,
πρωτοτυπώ και χτυπώ με λογότυπο,
η υπογραφή μου γραφή μου,
γραφείο τελετών...
ό,τι θάβω είναι διπλότυπο,
καμία καινοτομία,
το ένα με το άλλο είναι ίδιο,
είναι πανομοιότυπο,
είναι φωτοτυπία κι ένα με το στερεότυπο...
Θάβονται στον ύπνο.
Υλικές ανάγκες, ανήλικες ηλικίες,
έχουν είδωλα κι ανήθικες αξίες,
από τότε και μόνο που τους αφήσαμε χώρο κι έχουνε πιάσει γωνίες
αλλά σιγή ασυρμάτου οι συναυλίες,
είναι με κλειστά μικρόφωνα, (λόγια χαμηλόφωνα).

Ήρεμα...
έχω φέρει σύννεφα τα φόρτωνα βροχή,
τα κακώς είμαι κείμενα,
ιπτάμενα αντικείμενα τα κουπλέ μου,
φωνή από το αύριο στο σήμερα.
Ό,τι και να πούνε θα `ναι κάτι που περίμενα,
όπου και να μπούνε θα `ναι κάπου που το γέμισα.
Θέρισα και πήρα καρπούς,
αλλά σπόρους έσπειρα,
η σπείρα που ακούς είναι μια γέφυρα...
έλα στην απέναντι μεριά,
έχουμε σπάσει αλυσίδες,
έχουμε λύσει λουριά και λέμε ρίμες...
αυτό δεν ήτανε ποτέ δουλειά και πόσο μάλλον
η δουλειά σου και γαμώ και τα λεφτά που πήρες.

Ο Λόγος 90 Μοίρες,
η Ομάδα είναι Μία κι όλες οι άλλες ίδιες, ανία, βαρεμάρα, μυαλού λασκάρουν οι βίδες,
όπως είδες είμ’ εδώ για να σκοτώσω τελευταίες ελπίδες.
Είπα κάτω οι παρωπίδες,
η Ροή Του Μέλλοντος όχημα, μπήκες...
όχι μας ήρθες...
εμείς εδώ σε φέραμε,
κολλήσαν οι δείκτες,
ανοίξαν οι σελίδες.

Η τρίτη αποκάλυψη με χρώματα απ’ την άνοιξη,
τρύπα από τη γη όχι απ´ τον ουρανό,
μετά από την καταστροφή μετά από τη διάλυση...
η μουσική μου πάντα θα `ναι εδώ.
Ψυχές φεύγουνε και γυρνάνε,
ψυχές φεύγουνε και γυρνάνε,
ψυχές φεύγουνε και γυρνάνε,
μνήμες εν ζωή που δεν τις ξυπνάμε.

Βήτα και το Πι,
θάνατος ζωή,
τύμπανα πολέμου προτού την καταστροφή,
θυσιάζουμε το εγώ μας στη δική μας τελετή,
απ’ τα τέλη του 90 μάγκα ήμασταν εκεί.
Εκπέμπω πάντα μουσική,
με τον Λόγο 90 Μοιρών και Πολίτη Φ.
Ριφιφί...
Απολίτιστοι.
Με τη Ροή Του Μέλλοντος αφήνουμε τη γη,
είναι τρικ, είναι flow, είναι τρύπα στο κεφάλι σου,
είναι deep, είναι soul, είναι σφαίρα στη θαλάμη σου...
είναι τικ τικ τοκ, ξέρω είμαι non stop,
είναι sick sick mode, οι mcs εδώ top...
και βρισκόμαστε από πάνω τους,
πάλι κατεβήκαμε γαμήσαμε το πλάνο τους...
γιατί η Ομάδα έχει αθάνατους,
δίσκο ετοιμάζουμε πείτε το στο ρουφιάνο τους...
και τη χώρα γυρνάμε,
στην ώρα μας πάντα και ρολόι δε φοράμε,
με ψυχή πολεμάμε,
πάνω απ’ την Ακρόπολη και τους κατουράμε.
Είναι τικ τικ τοκ και αντίστροφα μετράμε
πριν την έκρηξη της χώρας στο Κύτταρο τραγουδάμε,
σκοτώνουμε για ό,τι αγαπάμε,
που πας ρουφιάνε, που μιλάς ρουφιάνε.

Και κάνουμε ό,τι θέλουμε,
ρωτάνε για σένα μα δε σε ξέρουμε,
άγριο κυνήγι μες στην πόλη πάλι (πάλι, πάλι, πάλι),
σ’ άλλη σφαίρα πάλι (πάλι, πάλι, πάλι),
Τον πλανήτη καταστρέφουνε κι από ένα δωμάτιο μας ελέγχουνε,
τρέφουν το μυαλό μου με τοξίνη πάλι (πάλι, πάλι, πάλι),
αγγέλοι θα κατέβουν πάλι (πάλι, πάλι, πάλι).

Ψυχές φεύγουνε και γυρνάνε, (γυρνάμε),
ψυχές φεύγουνε και γυρνάνε, (γυρνάμε),
ψυχές φεύγουνε και γυρνάνε,
μνήμες εν ζωή που δεν τις ξυπνάμε...
ποτέ.