Είναι το Βάπτισμα Πυρός,
είναι το Βάπτισμα Πυρός,
δια πυρός και σιδήρου,
κατά παντός υπευθύνου.

Αυτοί που χτίσανε τη φυλακή που πήγες και μπήκες,
ελευθερώσανε ναρκωτικά που σκοτώνουν κι εσύ τα πήρες,
ίδιοι μ’ αυτούς που σου δώσανε τ’ όπλο,
για να φυλάς την πατρίδα,
δυνατά να χτυπάς τις αρβύλες.
Εκείνοι που σε φακελώσανε άνετα,
με σελίδες που σερφάρεις και κύματα παίζουν άπειρα,
είπανε ρίξε μία ψήφο και παρ’ ένα χαμόγελο για λίγο,
μα λήγει τα μεσάνυχτα.
Ενώ γεμίζουνε τον ελεύθερο χρόνο σου,
φροντίζουνε να σε φυλακίζουνε κάπου μόνο σου,
γι’ αυτό και τρέφουνε στα κανάλια το φόβο σου,
κι αν όχι καταγράφουνε με κάμερα τον πόνο σου...
και στην οθόνη σου βλέπεις τον φίλο σου,
μ’ ένα κουτί απέναντί σου και τη ζωή σου πίσω σου.
Με συγχωρείς άμα σου χάλασα τον ύπνο σου,
μπορεί και να μη θέλεις ποτέ σου να βρεις το δίκιο σου.
Μπορεί και να `σαι γρανάζι δικό τους,
πειραματόζωο, δημιούργημά τους, αλλά ερχόμαστε.
Επιτιθόμαστε γιατί σκεφτόμαστε,
δε σκοτωνόμαστε, γιατί στα όνειρά τους δεν κοιμόμαστε.
Λιγότεροι στον αριθμό, μα δε φοβόμαστε,
το Βάπτισμα Πυρός, μία πύλη να συναντιόμαστε,
κι ενώ καιγόμαστε,
μ’ αυτά που βλέπουμε κι αυτά που ζούμε,
τα γράφουμε και ζωντανοί κρατιόμαστε.

Σε βαφτίζω, σε βρέχω με φωτιά,
σ’ ονομάζω κι ακουμπάω το μέτωπό σου...
Βήτα Πεις, οι πνευματικοί σου πατέρες,
υπεύθυνα ερεθίζουν το μυαλό σου.
Σε βαφτίζω, διώχνω τις παραισθήσεις,
διεγείρονται οι αισθήσεις σου,
ένας κύκλος μεγάλος ανοίγει και σε αγκαλιάζει,
είσαι ικανός, διάλεξε τις κατευθύνσεις σου,
σε βαφτίζω.

Είναι το Βάπτισμα Πυρός,
είναι το Βάπτισμα Πυρός,
"σε βαφτίζω"...
δια πυρός και σιδήρου,
κατά παντός υπευθύνου.

Παράξενο σα deja vu,
το νιώθω έντονα, μέσα μου,
υπάρχει, σα να έχω ξανάρθει,
μία πληρότητα αισθάνομαι όπως γράφω,
σα να προοριζόμουνα χρόνια εδώ που `μαι να `ρθω
και στο δρόμο με τα πάθη μας,
πολλά κρατάμε στην καρδιά μας
κι άλλα τόσα στην πλάτη μας,
κι όσα αντίκρυσε το μάτι μας,
θα μπουν κι αυτά, για να τα δεις, μες στο κομμάτι μας.
Και πηγαίνοντας συναντήσαμε μπόρα και γελάγαμε,
γελάγαμε, πλυθήκαμε απ’ τα λάθη,
αν είχες κουραστεί μετά την ανηφόρα,
η θέα του πεδίου ανταμείβει τον αναβάτη.
Το όραμα της ειρήνης ήταν στάχτη,
στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας βρίσκονται οι σκάρτοι,
κι ενώ δεν ξέρεις ποιοι είναι καν, υπάρχουν,
στην κορυφή της πυραμίδας τοποθετήσαν το μάτι,
και ό,τι υπάρχει, γύρω μας, καταγράφει,
κοιτάει καχύποπτα, εμάς, κοιτάει επίμονα.
Κατ’ επιλογήν στέκομαι υπό σκιά,
δε με βλέπουν, υπόγεια διχοτομώ τα τρίγωνα.
Εγώ το χαλασμένο γρανάζι,
θέλω κάθε γρανάζι,
που θέλει μαζί μου να χαλάσει,
να γίνουμε κύκλωμα, που γυρίζει αντίστροφα,
ολέθρια, στη μηχανή να κάνει βραχυκύκλωμα.
Εν τέλει ξένε τι επιλέγεις να λατρεύεις,
την τέχνη του προσώπου ή το πρόσωπο της τέχνης.
κοίταξα το κενό, χαμογέλασα και πήδηξα,
ήταν βράδυ, το ξημέρωμα σε μια γραμμή ξεψύχησα.
Ξαναγεννήθηκα απ’ τις στάχτες,
να λυτρωθώ ν’ απελευθερωθώ απ’ τις πλάνες.
Μετά τον τοκετό, κόβεται ο ομφάλιος λώρος,
το βρέφος είν’ ο μόνος δολοφόνος.

Σε βαφτίζω, σε βρέχω με φωτιά,
σ’ ονομάζω κι ακουμπάω το μέτωπό σου...
Βήτα Πεις, οι πνευματικοί σου πατέρες,
υπεύθυνα ερεθίζουν το μυαλό σου.
Σε βαφτίζω, διώχνω τις παραισθήσεις,
διεγείρονται οι αισθήσεις σου,
ένας κύκλος μεγάλος ανοίγει και σε αγκαλιάζει,
είσαι ικανός, διάλεξε τις κατευθύνσεις σου,
σε βαφτίζω...
Σε βαφτίζω...
Σε βαφτίζω...
Σε βαφτίζω.