Εσύ που χάθηκες,
που περπατάς και καταστράφηκες.
Πάντως εγώ, ζω το στιλ μου κι είναι τιμή μου,
το πρόσωπο σου, μάγκα, πρόσωπο μίμου,
το Φονικό Μηχάνημα, στόμα, μηχανή μου,
αποστολή μου ό,τι έχω στο νου μου να βγάλει η φωνή μου,
το ζούσα με τύπους που τώρα μάγκα δεν είναι μαζί μου, δε γράφουνε στίχους.
Σοβαρευτήκανε, ήπιαμε γίναμε, μα τώρα φύγανε, μα που χαθήκανε,
μα τι νομίζανε, που ξεκινήσαμε και που βρεθήκανε.
Εργατικές ήμασταν, τώρα στο soda χωθήκανε,
κόκα και τριπάκια πήρανε,
πόρτα λάθος, ανοίγουνε λάθος, κάνουνε λάθος,
είναι λάθος που το πάθος τους υποδέχτηκε ο τάφος,
που είναι ο άλλος σας εαυτός,
αυτός που λέγαμε κάφρος,
που χάθηκε η αντίληψή σας που φώναζε κάτω το κράτος,
πάντως κάποιος είν’ εδώ, ναι, και δεν είναι μαζί σας.
Αντιπρόσωπος της Αθήνας, Βήτα Πεις γεμάτοι ταλέντα,
Ραψωδοί Του Μίσους Φίρμες, μουσικές κομπίνες,
το κάνουμε σβέλτα και φτάνει ταχύτατα και δε συνήθισα να ζω με το τίποτα.
Άσαρκος, μουσικός διάβολος, που βάζει φίμωτρα.