Ανέκφραστα πρόσωπα στα αστικά,
δεν αντιδρούν ούτε αντανακλαστικά
η ομορφιά, τα φαγητά, τα αισθήματα πλαστικά.
Άρρωστοι περαστικοί, περαστικά.
Τα έξυπνα τηλέφωνα σε κάνουν πιο ηλίθιο
και συ ψάχνεις ένα φίλο επιστήθιο,
βρωμάει ψέμα στα στενά που γυρνάς
καλύπτεται από τα σκουπίδια της παλιάς γειτονιάς.
Κατεβαίνουνε το διάβα,
είμαστε αναστενάρηδες στη λάβα
που καίει ασταμάτητα τη κάβα.
Η καρδιά τους μπετό
είναι φρικτή η φυλακή και έτσι τα κλειδιά τους πετώ.
Είναι σβησμένες οι νέον επιγραφές
όπως η μνήμη θέλει το χθες
και αυτά που θέλεις ευθύνη παίρνει ένα χέρι ασταθές
και έχω νευρά, μάλλον θα φταίει ο καφές.
Ρώτα το λάθος γιατί αυτόν που σκηνοθετεί εκατοντάδες κουτοί μπροστά
από κάποιο κουτί
φέρνω για νέους νέα,
πέρασα πέρα από τα σύνορα και είδα για αλλού δέους θέα
ένας παλιός μου είπε πως θέλει αρχίδια στο πάρκο
διπλά μου θα πέφτανε εύκολα σαν φύλλα στο πάρκο,
θυμάμαι ακόμα το Σάββατο θολά
γιατί ζω πίνω γράφω και λέω πράττω πολλά
μια μαλάκω γελά
με αυτόνα που κάνει τον μαλάκα καλά,
πέσ’ το αλλιώς η μαλακία πουλά
δεν έχω τίποτα να χάσω
πολλά να κερδίσω για αυτό παίζω
στον άσσο αν μείνω θα ξαναρχίσω είμαι εκεί έξω στο κρύο
ένας, μα κάνω για δυο
πέρασα για ένα τσιγάρο, πέρασα για ένα αντίο
μιλάω τον κώδικα φιλίας τιμής
κάνω το κόλπο του Οδυσσέα, δεν είμαι κανείς.