Λένε,
αν δεν μπορείς να το εκφράσεις, ζωγράφισέ το!
Άφησε να σου το ζωγραφίσω.

Οι άνθρωποι είναι ζωα
εκπαιδευμένα να μην έχουν βλέμματα αθώα
σήμερα
τριγυρνάω ανάμεσα σε ανδρείκελα
ολόιδια αντίγραφα
χωρίς ταυτότητα στην ουσία και συναισθήματα.

Στις γειτονιές ερημιά
στο πάρκο πιο κάτω, στην παιδική χαρά
εκεί που παίζαμε μπάλα παλιά
αλλοδαποί τώρα παίζουν χαρτιά
γυρνάνε ναρκωτικά, ναι
πιο κάτω άτομα, βρωμικα, άστεγα
είν’ ειρωνεία που που ζούνε έξω απ’ την τράπεζα
μικροπωλητές, μουσικοί και τρελαμένοι
γυρνάνε με βλέμμα γεμάτο ζωή, μα απογοητευμένοι
την ίδια στιγμή
περαστικοί, βιαστικοί
στον αγώνα να περάσουνε την Τσιμικσή
παρακάτω, καλοντυμένη και πεντακάθαρη
μια σαραντάρα άχαρη
βάζει στον καφέ ζάχαρη
δίπλα ταξιτζήδες
αυτοί  που μετακινούν μέσα στην πόλη
τα ζωα που κάνεις πως δεν είδες
παιδιά
αγόρια και κορίτσια με τσάντες στην πλάτη γυρνάν
μ’ ακουστικά συνήθως
να μην ακούνε την τρέλα που φτιάξαμε σαν είδος
άλλο το να κοιτάς
και άλλο το να βλέπεις
άσε με να σου δείξω, τι να δεις αποφεύγεις
πάνω στην κούρσα κάθε 24ώρου
αφήσαμε πίσω καρδιές και συναισθήματα άνευ όρου.

Οι άνθρωποι είναι ζωα
εκπαιδευμένα να μην έχουν βλέμματα αθώα
σήμερα
τριγυρνάω ανάμεσα σε ανδρείκελα
ολόιδια αντίγραφα
χωρίς ταυτότητα στην ουσία και συναισθήματα.