Αυτό είναι για σένα.
Εσύ που γράφεις το σενάριο και δεν μιλάς.
Εσύ που ζεις το σενάριο.

Εσύ που γράφεις το σενάριο και δεν μιλάς
κάθεσαι πάνω στο θρόνο σου κοιτάς και γελάς
γελάς με εμένα και αυτόν και αυτήν
απανταχού παρών και πάντα απών Αμήν.
Δεν λέω ψέματα και εγώ γελάω πολλές φορές
μούγκα φωνάζω χτύπα κι άλλο αντέχω φθορές
μες την αρένα προσπαθείς να φιμώσεις τον ταύρο
το μόνο πιόνι σου που δεν είναι άσπρο ούτε και μαύρο
μιλάω μόνος μου όπως και άλλοι εδώ και αιώνες
μόνο που αμφισβητώ το παιχνίδι και τους κανόνες
σε ψάχνω χρόνια τώρα καλοκαίρια και χειμώνες
τόσο που πλέον πιστεύω πιο πολύ σε νευρώνες
σε νίκες από σπόντα χαμένους αγώνες
από καρδιάς λόγια μελωδίες και εικόνες
πες μου το που το πότε και θα έρθω
αν είμαι λάθος το σωστό δε χρειάζεται να το μάθω
Αν θέλεις καν το άθλο αν είναι να το πάθω
αλλά μην βάζεις δυο και τρία για μένα στο βάθρο
δεν έχεις όνομα σε λέω αρχιτέκτονα
στο πιο άσχημο αριστούργημα το πιο όμορφο έκτρωμα.

Εσύ που γράφεις το σενάριο και δεν μιλάς
κάθεσαι πάνω στο θρόνο σου κοιτάς και γελάς.
Γελάς με εμένα και αυτόν και αυτήν
απανταχού παρών και πάντα απών Αμήν.
Κι αν η φωνή μου πουθενά μάγκα ξανά δε φτάνει
βράζω μαζί με όλα τα παιδιά σου στο καζάνι
είμαι μικρός στην αγκαλιά σου ας μην χωρέσω
μην μ’ αγκαλιάζεις λοιπόν και θα σε συγχωρέσω.

Αυτοί που σε λατρεύουν ξέρω θα το δουν στραβά
πάντα μιλάω στα ίσια και οι στραβοί ακούν στραβά
όταν είσαι αλλιώς σε κοιτάνε αλλιώς
δεν είμαι εγώ ο κόσμος για το μυαλό του είναι μικρός
Εγώ δε σε λατρεύω (όχι) μα ούτε σε μισώ (όχι)
γι’ αυτό σπάω την σιωπή τους μισώ τον χρυσό
για ζωής μαχητές ζωής μαθητές
που κάτω δεν το βάζουν σε ήττες απανωτές
ψάχνουν έξοδο πάντα απ’ αδιέξοδα χίλια
κι ίσως ματώσουν τα πέλματα από βάδην για μίλια
φίλοι και εχθροί ψάχνουν δίκιο στο ίδιο τρελάδικο
μάταιο ε; τότε μάλλον σ αρέσει το άδικο
όσα είναι τα αστέρια λόγια κι αν πω δε φτάνουν
με σταυρωμένα χέρια στην θέση σου δε θα `μουν
εύχομαι μόνο να μην είσαι γυναίκα
γιατί απ’ αυτά που θα πω θα μπερδευτείς επί δέκα
ήρθα αδιάβαστος στο μάθημα ζωή και έμαθα μάγκα τόσα
δεν πληρώνω την τύχη είναι πουτάνα και γκιόσα
στα δυο κακά που θα φέρει θα αντέχω τριακόσια
και δεν μιλάς μαλάκα σαν να σου κόψαν την γλώσσα.

Εσύ που γράφεις το σενάριο και δεν μιλάς
κάθεσαι πάνω στο θρόνο σου κοιτάς και γελάς.
Γελάς με εμένα και αυτόν και αυτήν
απανταχού παρών και πάντα απών Αμήν.
Κι αν η φωνή μου πουθενά μάγκα ξανά δε φτάνει
βράζω μαζί με όλα τα παιδιά σου στο καζάνι
είμαι μικρός στην αγκαλιά σου ας μην χωρέσω
μην μ’ αγκαλιάζεις λοιπόν και θα σε συγχωρέσω.