Το `88 γεννηθείς ως βρέφος
εισέπνευσα αέρα και νέφος
ατίθασος από τη γέννα μου, μέχρι και φέτος
πάντοτε σε όλα αντιδραστικός και πάντα σκέτος
στο σπίτι δύο μεροκάματα για ξεροκόμματο μα
με αξιοπρεπή ζωή δίχως κέρδος
και έτσι μεγάλωνα μία στα ώπα ώπα
και μία με μάλωναν, ήμουν μικρός βλέπεις.

Περνούσε ο καιρός και τεσσάρων έγινα
στη φτωχογειτονιά τιμούσαμε
την έννοια οικογένεια μα όχι για πολύ
η βία δέντρο στην αυλή
και άπλωνε ρίζες με ταχύτητα
τι όμορφες οι εκδρομές μα σβήσανε γρήγορα
διχάστηκα, η οικογένεια σε δύο στρατόπεδα
στη μέση κατατάχθηκα
μου είπαν να επιλέξω
μα ήμουν πολύ μικρός για να μπλέξω.

Τι να σου πω
τι να σου πω
για τη ζωή μου. (x4)

Λίγο μεγαλύτερος στα 10
στο σχολείο στην τελευταία καρέκλα
ρομαντικός απέναντι σε κάθε γυναίκα
μα καμία γυναίκα ανταπόκριση
να μη δίνει σε εμένα
μετά 15 η μεγάλη αλλαγή μου
αλλάξαν οι φίλοι και οι κολλητοί μου
αντίκρισα τον πρώτο θάνατο
δουλειά στο νυχτοκάματο με μεθυσμένους
έπειτα 19
βρέθηκα σε μια γιορτή καλεσμένος
και τότε σε είδα σε κόσμο ανάμεσα
όλου του κόσμου τα όμορφα σε σένα.
Περάσαν χρόνια
ήλιο και χιόνια πάνω μας
παγωνιά απ’ τα 19 έως τα 24 και τώρα
και τότε σε είδα σε κόσμο ανάμεσα
όλου του κόσμου τα όμορφα σε σένα βρήκα.

Τι να σου πω
τι να σου πω
για τη ζωή μου.

Στην κλίμακα 20 με 30
πόλεμος, τάξη εναντίον τάξης
η χώρα Ελλάδα
και δώσ’ του η ίδια συνήθεια
ακόμα αγάπη για κάθε μου αράδα
το rap μου λαμπάδα στο σκότος
ο καλύτερος μου φίλος
ο φίλος μου το πρώτος.
εγώ; ποιος εγώ;
βυθίζομαι σαν πέτρα
στον ωκεανό και με χάνω
απλώνω το χέρι μου, πιάσε με ναι!
Μικρέ μου εαυτέ, που να `σαι;
Χάθηκες, με θυμάσαι
ή έγινες καλλιτέχνης μεγάλος
και με ξέχασες;
Πανάθεμά σε!
Ακόμα στα ίδια ακόμα ο ίδιος
ακόμα την πατάω σαν ηλίθιος
με ανθρώπους
για να μη φαίνομαι, θα έχω λόγους
και όσοι πιστεύουν σε μένα πιστεύουν
οι άλλοι καλύτερα ας φεύγουν απλά.

Τι να σου πω
για τη ζωή μου;