Δίνω πόνο από το όνομα μου το μόνο που τονίζω είναι το ν
το μονοπάτι μου ατενίζω εκεί
την ανατολή αναπολεί ο νους μου από μικρός από δημοτικού παιδί
αποδημητικό πουλί ήμουν λιλιπούτειος τόσο δα
που άλλοι λέγαν “λείπει τούτος” πόσοι να `ταν
τρεις κ ο κούκος
προς κει πάνε όσοι προσκυνάν μεξικανέ
στη γη του γύπα οι Η.Π.Α.
μπήκα μες στης σεκόϊας την τρύπα
και ήταν νύχτα και είδα λέει δίχτυα ρίχναν
πιάναν ψάρια ανάψαν φλόγα ξανά ψάρια
πιάναν ψήναν
πιάτα στρώναν τρώγαν
μα τα ψάρια φέραν νόσο τόσο που όσοι γεύτηκαν τους ιχθείς γίναν ψοφίμια
κουφάρια κι απογόνους
δεν κάναν μα από τη γη κάτω με φτυάρια
βρεθήκαν και ενταφιασθήκαν.
και έτυχε να περνάω από εκεί οδοιπόρος
στο πουγκί μου μέσα σπόρος που έπεσε και έγινε
όρος ψηλό και το προσκυνούσε ο κόσμος όλος.

Βγήκα απ’ την κρύπτη μια τρίτη πρωί βρήκα αγάπη και μου είπανε “κρύφτη”
την έκρυψα στις 5 γωνιές του πλανήτη
στη σπηλιά του σταλακτίτη
σε ερπετά, σε κήτη, στο πατρικό μου σπίτι σε έναν ναό
και είδα την Αφροδίτη
μήλο πρόσφερα το `ξερα πως μόλυνε την ατμόσφαιρα η έρις
κόμπρες χορεύαν στις φλογέρες
ξέρεις, μα άμα ξέρεις και δε μεταδίδεις
γνώσεις ξένες τότε δεν προσφέρεις και έτσι ότι δίνεις παίρνεις
έπειτα δίχως φρένο τρένο
τροχοί που τρέχουν ήμουν και στα βαγόνια παιδιά τρέχουν παίζουν φώτα τρεμοπαίζουν
και εγώ στις ράγες τρέχω
μπρος γκρεμός και πέφτω
δε σπάω αντέχω
μα αρπάζω φωτιά και οι επιβάτες έξω
σε πάω πίσω στην αρχή και δίνω πόνο
πίνω στο όνομα μου μόνιμος κάτοικος μόνο.

Γράφω γλωσσοδέτη
ας το διαβάσει ανάποδα
ως την αρχή και να το επαναλάβει όποιος το αντέχει.