Στην ακρογιαλιά φυτρώνω μες την αρμυρή την πέτρα
και τη ρίζα μου ποτίζω με νερό θαλασσινό
τα πουλιά φωλιές δε χτίζουν στην υγρή τη φυλλωσιά μου
ούτε οι έρωτες χαράζουν το βρεγμένο μου κορμό

Κι όταν έρθει η νύχτα μοιάζω με χαμένο ταξιδιώτη
που έγειρε σε κρύο βράχο λίγο να αποκοιμηθεί
σα μια ξεχασμένη αγάπη που τη θάλασσα κοιτάζει
χρόνια τώρα και προσμένει ένα πλοίο να φανεί

Ότι γύρω μου ανθίζει των ανθρώπων είναι λόγια
προσευχές , θυμός , αγάπες κι άλλα τέτοια μυστικά
όσα στου πελάγου ρίχνουν το βυθό για να ξεχάσουν
μα τις νύχτες τ’ άγριο κύμα πίσω τα γυρνά ξανά

Ίσως να `μαι ταξιδιώτης ίσως ξεχασμένη αγάπη
ή ότι άλλο ο νους γεννάει των ανθρώπων σαν με δει
μα θαρρώ είμαι ένα αλμυρίκι σ’ ακροθαλασσιά γερμένο
που στη ρίζα του κοιμούνται κουρασμένοι ναυαγοί