Στους λαβυρίνθους του μυαλού
πολλοί είναι που χαθήκαν,
τ’ άσπρο λουλούδι της χαράς
λίγοι που το χαρήκαν.

Μ’ ευχές και μαύρα δάκρυα
δρόμος ποτέ δε στρώνει,
από κλειστά παράθυρα
ο ήλιος δεν τρυπώνει.

Σαν έρθει πάλι η μοναξιά
γρήγορα μην την διώξεις,
έχει κι αυτή πολλά να πει
άκου τα να τα νιώσεις.

Έχω κι εγώ καθώς κι εσύ
χρόνους κακούς περάσει,
σε ξέρες άγρια κύματα
μ’ έχουν κι εμέ ξεβράσει.