Κ’ εν ολ’ έχνε τύχη σην ζωήν
ολ’ έχνε τύχη σην ζωήν,
σέρουνταν και γελούνε
να ηλί τεμόν τη μάνα...

Κ’ εν ευτυχισμέν σο σπίτια'τουν
ευτυχισμέν σο σπίτια'τουν,
πίνε και τραγωδούνε
να ηλί τεμόν τη μάνα...
Κ’ εν ευτυχισμέν σο σπίτια'τουν,
πίνε και τραγωδούνε
να ηλί τεμόν τη μάνα...

Κ’ εν έναν δουλείαν κι'αι πορώ
έναν δουλείαν κι'αι πορώ,
ο άχαρον να εφτάω
να ηλί τεμόν τη μάνα...

Και κι ξέρω ντό θα ήνουμε
κι ξέρω ντό θα ήνουμε,
ούς σον γκρεμόν θα πάω
να ηλί τεμόν τη μάνα...
Και κι ξέρω ντό θα ήνουμε
ούς σον γκρεμόν θα πάω
να ηλί τεμόν τη μάνα...

Και Θεέ'μ γιατί να ζω αέτς
Θεέ'μ γιατί να ζω αέτς,
έπαρ’ με με τεσένα
να ηλί τεμόν τη μάνα...

Και αέτς κι αν λέω σην ζωήν
αέτς κι αν λέω σην ζωήν,
κι’ έχω εγώ κανέναν
να ηλί τεμόν μάνα...
Και αέτς κι αν λέω σην ζωήν,
κι’ έχω εγώ κανέναν
να ηλί τεμόν μάνα...