Ανάμνηση γλυκιά μες στο μυαλό μου,
εκείνο το σχολείο το μικρό,
το ξύλινο θρανίο το δικό μου
και το ξεθωριασμένο μου παλτό.

Στον ίδιο δρόμο με τον κολλητό μου,
με κρύο, με βροχή, με παγωνιά.
Η μάνα στη δουλειά για το καλό μου,
παράδειγμα σ’ όλη τη γειτονιά...

Η ώρα πώς περίμενα να φτάσει,
τον ύμνο της Πατρίδας μου να πω·
καβγάς με τα παιδιά, ποιος θα προφτάσει,
να βάλει τη σημαία στον ιστό...

Τώρα μου μοιάζουν όλα αυτά
σαν παραμύθια για παιδιά,
που όσο περνάει ο καιρός, τα ξεθωριάζει·
σαν το παλιό μου το παλτό,
σαν το σχολείο το μικρό,
απ’ την καρδιά μου μέσα ο χρόνος δεν τα βγάζει...

Τώρα δεν ξέρω τι να πω, σαν αντικρίζω τον ιστό
και τη σημαία μου πανί κουρελιασμένο·
δεν φανταζόμουνα στιγμή, μία πατρίδα σαν κι αυτή
να με κρατάει μια ζωή ταπεινωμένο...

Τώρα ο κολλητός μου έχει αλλάξει
-μπήκε μες το λούκι για καλά-,
φοβάται την αλήθεια να φωνάξει,
φοβάται να θυμάται τα παλιά...

Εγώ όμως αρνούμαι να αλλάξω
-να μείνω θέλω πάντα σαν παιδί-,
τίποτα δε θέλω να πετάξω,
να ζω στα παραμύθια μια ζωή

Τώρα μου μοιάζουν όλα αυτά
σαν παραμύθια για παιδιά,
που όσο περνάει ο καιρός, τα ξεθωριάζει·
σαν το παλιό μου το παλτό,
σαν το σχολείο το μικρό,
απ’ την καρδιά μου μέσα ο χρόνος δεν τα βγάζει...

Τώρα δεν ξέρω τι να πω, σαν αντικρίζω τον ιστό
και τη σημαία μου πανί κουρελιασμένο·
δεν φανταζόμουνα στιγμή, μία πατρίδα σαν κι αυτή
να με κρατάει μια ζωή ταπεινωμένο...